Yüreğin saklanmış naftalin kokulu sandığa
Sözlerin adeta hedefini arayan yağlı kurşun
Hislerimin katline sebep sensin
Gözlerin,kalbin kal diye yalvarmasın nafile
Yıkıldım toz toprak içinde enkazım anlıyormusun

ARTIK KAL DESENDE ANLAMI YOK

Kendi dünyamın patika ıssız yollarındayım
Nehirlerim yolunu nasıl bulacak hangi mecraya akacak
Yağmur sonrası ,güneş hangi zamansızlıkta doğacak
O kumsalda yeni yetme sevdalar bir daha yaşanırmı
Yağmur dindiı gökkuşağının pembesi semayı sararmı ’

Beraber aldığımız mor koltuğa hayalin oturmuştu
Hayalinle konuştum
cam sehpaya beyaz menekşeler,şakayıklar aldım
Ha birde kır kahvesine gittim nescafe içtim az şekerli
Kumsala adını yazdım ,gizlerimde acın gizli
Yağmur yağıyordu yalnızlıgımın şerefine usul usul
Anlamış gibiydiler ,küskün çocuk oldular şımarmadılar

YAĞMURLARINDA ESKİ ŞIMARIKLIĞI YOK

Birgün yine geleceksin bu..caddelere
Geçmişine çekileceksin bir cinayet suçlusu gibi
Hayatına aldığın her kadında bir parçanı bırakarak
Geçmişi geriye almanın imkansızlığını bilerek
Geleceksin....
Yağmur mevsimi geçmeden gel
’Bu şehrin yağmurları mutsuzların üstüne daha fazla yağacak

Nisan 2012 Mine Çakmak