dilim şarap, parmaklarım kağıt kesiği
ilim harap, parmak oklarım ağıt eksiği

söküyorum mimiklerimi dokunduğun yerlerden
büküyorum miniklerimi okunduğun serlerden

ya efendi, bu aşk yüreğimdeki doğum lekesi
yar efe fendi, şu meşk küreğimdeki boğum melekesi


geçmiyor ki kendiliğinden
saçmıyor ki kandilliğinden

kan tadında uyandım bu sabah
can tavında yandım u salah

nefesimden öp hadi beni
nefsimden ip hayt-ı teni teni

paslı dilimi hisset
yaslı dîlimi misset

kana
kan’a

ruhumun vizesi olacaktı hani
gruhumun müzesine dolacaktı gani

dudakların
budakların

paydaş öpüşleri neden yasakladın
yaydaş ölüşleri, nadana yas akladın

boş bir odayım şimdi, dağınık, pasaklı
loş bur adayım şimden, ağınık yasaklı

daha da büyütüyorum duvarlarımdaki çatlakları
de hadi uyutuyorum kulvarımdaki çatakları

dinle, ahşap radyoda çalan şarkı
inle, ahbap radyumda kalan şarklı

ah kemiriyor kasıklarımı
ıh emziriyor asıklıklarımı

her nağme sen
har nane SEN

senli bir susku
sonlu pir kuşku

dinledikçe
dinlendikçe

iki yana düşer kalbimin kapakçıkları
iri yanı deşer kelbimin köpekçikleri

ışık demiştin ya hani
aşık yemiştin yar huni

ışık, daha çok ışık
aşık, baha çık aşık

gözlerimin ışığı kırmayan mercekleri
közlerimin aşığı kurmayan örümcekleri

seni kırdı değil mi
ini yardı; değ ilme

bu bir yanılsamadır sevgili
bur büryan el şamardır, sev gülü!

dön hadi, boşluklarım arttı gittiğinden beri
sön haydi, hoşluklarım yırttı bittiğin zemheri

gözyaşlarım kapalı gişe
sözyaşlarım kaplamalı gûşe

dolduruyor avuçlarıma seni
deldiriyor av uçlarına teni

sahi daha önce kimse seni
sahih deha, öncü kemse en’i

avuç içlerinden öpmemişti değil mi
av, uç açlarından sapmamıştı… eğil mil!

neyin diyetin ödedik biz efendi
ney indi; yetin öde, dikbâz EFENDİ

söyle hadi bu aşk bize
sayla haydi bur meşk tuza

kalbimizden kaç kilo verdirdi
kulpumuzdan taç kula gerdirdi


Yazan: Jir
Şifrekıran: Faraklit


Not: Bir anlamı yok, sadece kelimelerle oynanmış denilmesin diye bir nümune vermem gerekiyor;

ney indi; yetin öde, dikbâz EFENDİ

Bâz, kabaca oynayan/ilgilenen anlamında bir ektir. Dikbâz, kendi bildiğini okuyan, kendi “dik”liğinde hareket eden anlamında bir birleşim. Orada şair, hep bildiğini okumaktan vazgeç; ney yani iç, yani tasavvuf, yani derinlik düşüyor diyor. Şair, bunların yeteneğin hakkının ödenmediğinden kaynaklandığını düşünüyor.