her gece daha da korkuyor kalbim
her uyanışta daha da terliyor bedenim
kaçmaktan sıkılmış ruhum, çıkmayan yollarda
megerki çoktan kaybolmuşum

gördüğünü sanan gözlerle usul usul bakmaktan
tarifini bile bilmezken biliyor muş gibi yapmaktan
kalbim zar zor atarken yaşamaktan
hergün başkasıymışım gibi rol yapmaktan yoruldum artık

ne kadar güç karanlığı aydınlatmak
ne kadar kolay eller boşken savurmak
ne kadar acı sesine muhtaç kalmak
ya da herşeyi ardında bırakıp kaybolmak
ne kadar da zormuş keşkelerde bogulmak

oysa sansı vardı ruhumun
bense çaresizce şeytana sundum
senmişsin gibi herşeyi kalbime
kalbimi de sen gelirsin diye rafa koydum,
ben,
sen diye hep ağlayıp durdum,

rıhtımda bekleyen bir gemi dilerdim hep
belki de sadece senle kaçmak için
gitmek için,
seni kaybetmek için değil,
yok yok böyle yalnız kalmak için değil,
oysa karanlıktan korktugumu bilirdin sen
neden söndürdün giderken ışıkları,
neden yaktın tüm anıları,
ateşe mi sattın sende benden kalanları,
oysa bırakmazdın beni sen
suçsuz bir mahkumu idamla cezalandırmış gibi
ellerimi kollarımı bağlayıp gider gibi,
terkeder gibi,
bunu yapan sen değilmişsin gibi,
kapıyorum gözlerimi git hadi şimdi,
terket ruhumu sen değilsin içimdeki
direnecek gücüm kalmadı
ama bilmelisinki,
sen gelene dek vermeyeceğim son nefesimi,
sen yeniden benimle olana dek..