İnsanın özüyüm ben,
İnsandır benim yurdum mekanım.
Onun özüyüm ben.
Taa Adem’den süre gelen insanın
Yegane övüntüsüyüm ben.
İnsanla büyüdü ufkum,
Dar çerçevem gelişti
Kainata sığmaz oldu.
Bir gün astronomi hesaplarıdır
Beni oyalayan.
Başka gün,
Ekmek parası hesabıdır beni zorlayan.
Yanık nağmelerin içindeyim çoğu kez
Dağ başındaki çobanın kavalından çıkan,
Çıkan da yavukluya yollanan.
Onbeş’lerde başlar
Pembe tatlı hayalleri insanın.
Bendedir hayallerin gücü kaynağı.
Uykusuz gecelerin ızdıraplarını,
Aşıkların acılarını ben çekerim.
Döktüğüm terler insanlar içindir
Okullarda verilen istikbal sınavlarında.
’suya düşen yılana sarılır’ misali,
Ayın onbeşinde sarılır dar gelirli bana.
Varlıklı olan hiç bırakmaz peşimi
Daha fazla kazanmak için zorlar beni.
Devletler politikalarını,
Siyasi partiler, dernekler,
Çizgilerini bende ararlar.
Bende bulurlar çıkarlarına en uygun olan,
Doğru sandıkları yolu . . .ve
İnandıkları doğrulara taparlar.
Onları en son, ve en doğru olan’ı sanırlar.
Halbuki devir devir değişe gelmiştir insan.
Devir devir değişti nice doğrular.
İlerde yine değişecektir
Bugünkü en yüce ve kutsal doğrular.





Ben ki Taşı yontturdum, ateşi yaktırdım,
Kainatı öğrettim, atomu parçalattım ona
Komplekse kapıldı insan, itaati azaldı bana.
Bir anda milyonlarca cana kıyabildi insan.
Bugün yine kompleks içinde insan,
Bana gem vurmaya çalışıyor.
. . . insan gel vazgeç bu maceradan
Kişi bildiğini söylesin,
Söylesin’ ki onu tanıyabilesin,
Onu anlayabilesin.
Korku belası konuşamayanlar çoğaldı,
Sahte sözlüler çoğaldı,
Yazdığı yazıyı,mısrayı inkar edenler çoğaldı.
İnsan gel bana gem vurmaya çalışma.
Yarın pek geç olacak.
Benden ayrı düşecek , yerinde sayacak insan.
İnsanlığa yazık olacak.
Ben’ ki her kişide ayrı bir parmak iziyim.
Beni bir kalıba sokamazsın.
Beni ne kendine ,
Ne başkaşına benzetemezsin.
Ben ak yazıyım karanlıkları aydınlatan.
Beni silemezsin Karatahta siler gibi.
. . . çünkü ben silindikçe daha güçlü gelirim,
daha parlak gelirim.
İnsanlık durdukça beni yok edemezsin.
Her şeye rağmen insanı sevdim ben.
Son insana dek görevimin başındayım.
Çünkü . . .’ insanın özüyüm ’ ben.
Onun medarı iftiharı olan hür düşüncesiyim,
HÜR ’ DÜŞÜNCESİNİN GÜCÜYÜM ’ ben.
Tanrı vergisi bu güce
Nasıl gem vuracaksın sen
Sen ki . . .
İnsandan olma insan.

A.İ.A. 02.04.97