“- Dil üzmezim tek hece var ismimde
Barınağım gönül denen yer benim. –“ Cemal Safi



Hangi yol bir gölgenin hüznünü taşıyorsa
Her sabah o yol için demsiz uyanan benim.
Hangi yol o gölgenin hüznüyle yaşıyorsa
İçinde kora dönen, dumansız yanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Ben yürürüm, gölgeler yolu ben sanır yine
Her maşuk sonbaharı benimle tanır yine
Ay buluta gizlenir, güneş utanır yine
Suçunu tövbesinin ardından anan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Ben susarım, kente bir yağmur yağar aniden
Gökkuşağı kendini inşa eder yeniden
“Keşke”ler unutulur ve her terk edip giden
Benimle anar beni, sonsuz imtihan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Şarkılar beni söyler, beni susar şiirler
Beni ağlar gökyüzü, bensiz kalır şehirler
Benimle deniz olur çağlayan tüm nehirler
Damlada derya bulup arşa uzanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

İnsanı söyler durur dinim de mezhebim de
Gölgeye secde etmez fikrim de edebim de
Bütün meyhanelerin hesabını cebimde
Gezdiren vicdan benim, sır benim, üryan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Alevden bir ırmaktır gönlümün manzarası
Güneşim güne uzak, zifirin en karası
Kadim dost yarasını iki satır arası
Hüsranla anan benim, hicrana kanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Şems benim için doğdu, ben var ettim gurbeti
Ben kaynatıp içirdim hasret denen şerbeti
Benimle hâsıl oldu insanın akıbeti
Levh-i Mahfuzda yazan gün benim, zaman benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

İbrahim’i gül denen korda yakan bendim, ben
Baltacı’yı bir kirpik darbesiyle yendim ben.
Kul benim, köle benim; yine de efendim ben
Ve en büyük sahibe sunulan iman benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Hasan’a ağu veren elin günahı için
Kerbela’yı anmayan telin günahı için
Beni bensiz zikreden dilin günahı için
Önsözü yarım kalmış öksüz her roman benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Ben istedim, Firavun Kızıl Deniz’e geldi
Ben çok istedim diye Ferhat dağları deldi
İstemesem Leyla da Mecnun da bir hayaldi
Herkesin inandığı en büyük yalan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Eski bir şarkıyım ben, siyah beyaz bir resim
Sabahı uzak kılar, uykuyu böler sesim
Kimsenin görmediği bir kuytuyken adresim
Göklere tek kanatlı turnalar salan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Kimse bilmez, maşukun nazıdır tek ezberim
Vuslat denen kapının lütfundan bihaberim
Karanlıklar içinde simsiyah bir makberim
Işığın var ettiği kırgın heyecan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Yangınlar diz çökerken, kucaklarken kor beni
Kurumuş çiçeklerin dallarına sor beni
Korkulu kâbus benim, hayırlara yor beni
Düşlerin hayrı ile susuz yıkanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Akrep güne koşarken “yelkovan” dese bile
Anka vücut bulurken, kül; “duman” dese bile
Takvim umut, umut an; an “Rahman” dese bile
Şeytan’ın reddettiği can benim, insan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Ben “aşk”ım, benim için kardeşi yok Kâbil’in
Benim için kırıldı kanadı ebabilin
Benimle tükenecek, sönecek son kandilin
Ziyasına kilidi sessizce vuran benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.

Kıblesini şaşıran her kulun aklı benim
Yürek denen mabedin içinde saklı benim
Her dem yasaklı benim, her daim haklı benim
Suskun sağanaklara kızıp ıslanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.



16.04.2012
Beylikdüzü