hikâyesini ikimizin bildiği
bir şiir çalıyorum dudaklarından
bilirsin aynı düş de çürümez gece
kısılır mı gökyüzünün hıçkırığı kulaklarımda
aşk mı içimizdeki salkım saçak örüntü
kundaklarken yüreğime acılarını
öksüz bir düştü paslı vagonlara yüklenen
kamaşırdı içimiz gıcırdadıkça
aklanırken ayrılığın ayracından mehtap
şimdi saçlarını tara yeşil hüznün artıklığımın üstüne
tersine çevirirken yüreğimdeki yolları
sakın yüz çevirme
takva ederken bakışlarını
patladı gökyüzü köpürürdü ayın telvesinde

çıtlatma aklına belki düzelirim diye
şair aklı işte
ezik yaralar kabuk tutar mı? sen deyince
her satırda binlerce harf yakar öfkelenince
ağlatır noktayı koyarken cümlelerine
dilinin uçumlarında intihara sürüklenir satırları
h/içlenerek kapatır üzerini
deli diyorlar
gökyüzünü taşlayınca şaire
bilmiyorlar
sadece sevgiliye adaklanan
saklı dilekler in/dirir yıldızlardan yer/yüzüne

bak yine
filizlendi güneş denizin üstünde
anlamıyorlar harflerin büyüsünü
şair şiire âşık, şiir satırlara
provasız yakalanır şair şiire
yuvarlanırlar bir kalemin ucunda
bazen asar kelimelerini
ya da yakar bir kıyam sonrası acımadan
şaha kaldırır meczup sevgiliyi
baş tacı eder satır aralarında
şiir diyorum
şiir benim en vefakâr dostumdur
dudak büküp gülüyorsun
sustur şu satır yığınlarını diyorsun
bilmiyorsun
şair satırlarla sevişir
kaleminin karasında dertleşir
gömer sevdiğini satırlarında gizlice

sen renklerimin siyah yanı
dudaklarımın ucundaki yarasın
demir konçlu harflerin bastığı yerde es çukurları
depreştirir içimi
daldırma bakışlarını yüzüme
ayrılığı çizer gibi
deşeleme artık ismimi
kırma bakışlarını gözlerimde
farzet ki bugün çok yorgunum
şiir d/üşür/emeyecek yaralı parmaklarım
beklide gecenin ayazından vurgun hecelerim
karışır şafağın gözleri denizin mavisine
bir ayracın iki ucu gibi
şiir şiir nedir satırlardaki bu öfke
dumanı üstünde zehir zıkkım bir sigaradan sonra
izmarit kokulu nefesinle
neden bıçaklarsın şiirleri
ister küçük, ister büyük harfle başlasın
eski bir hikâyenin sahterenginde
koyulaştıkça eksilen,
sıradan kahramanısın