oturmuşum yine eski resminin yanına, bir elimde sığara
dalmışım mazideki beraber yaşadığımız tatlı acılı anılara
bazen güler bazen akar yaş gözlerimden ara ara
üfürürken dolusuna içime çektiğim zehiri kara kara

seyrediyorum yine o mahsum melek yüzünü
unutamıyorum arkamı döndüğümde ağlayan ela gözünü
belki tekrar göstermişsindir beyazlar içinde özünü
vermişsindir başkasına "ölüm ayırana kadar" sözünü

ne yapsamda hakim olamam göz yaşlarıma
sım sıkı sarılırım bahrıma bastığım taşlarıma
bir kaç tane daha eklendi ağarmış kaşlarıma
ekildi zehir bir kaç günlük yiyeceğim aşlarıma

ah meleğim, böyle işte benim halim
çare bulamadı özlemine hiç bir alim
eski resmini seyretmekle geçer her salim
taparcasına senerce yaptığım aynı talim

sonsuz sevgilerimle
mikail

Nürnberg, 2007

söz-yazı mikail, alias deli cocuk
e-mail: [email protected]
msn: deli_cocuk32@