...
...





güneşin ısıtmadığı mevsimsiz kışlarda
yitik zamanlarda
yürürüm sana doğru sisli bir yalnızlığı kör akşamlarda
göz gözü görmez bir karanlık sessizliğin kendi sesinden başka
nice haykırışlar titretirken toprağın bağrını
zamanın kederli yazgısı yeniden ve yeniden yazılmakta






ruhumda yalnızlığın derin çukurları katmanlanır
uzatılmış eller parçalanmış yürekler dolanır ayaklarıma
acısıyla avutulmuş göz pınarlarını yıkarken kan yağmurları
özlemleri hasretleri sevdikleri
niceleri yarım kalmış hep bir zamanlarda






bir ışığa hasret karanlıklara sürgün
yüreklerde sevginin hasreti
keşkelerin olmadığı arşivlenmiş nice hayatlar
yol arkadaşım can kırıkları
kan revan ayaklarım
koparılmış taze sürgünleri dallarından
nice uzaklarda






oysa birazcık sevgi bile yeterdi
paylaşılabilseydi acılar miadı geçmiş zamanlarda
el verebilseydi kanayan ellere uzanan





mavileri unuttum artık yeşilim karanlık bir yol
hasretler darmadağınık kaybetiklerim durak durak
duramam bile göz göze geldiklerime
nedensiz yürümek var artık






ayrılık şarkıları başladı şimdi
kürdili kicazkar faslından zamanı tanımayan
hala mağrur iklimlerden terki diyar
güftesinde kanayan göz yaşları
eski zamanlardan savrulan





bu kör karanlıkta hala kanar bunca yara
bu yolun sonu bilirim vuslata çıkar aslında





oysa, zaman hayatın katiliydi
tüm delileri sabit
yürürdü yalnızca kaderine çaresiz insan
her adımda kaderini kendi yazarken





hep insan dı hüküm giyen
vefasız aşkına
sahiplenemediği sevdasına
korkakça terk etiği tüm sevgilere
ama ,
fakat ,
lakin’ lerin hükmünü verirdi zaman





oysa birazcık bile sevgi yeterdi ...








Mert YİĞİTCAN
08 04 2012
beykoz / istanbul