Ey güzeller güzeli, neden böyle mahzunsun...?
Zehr etme hayatını, seni seven biri var.
Sev kendini sev beni, sevmek umudun olsun,
Allah’ın huzurun da, olacağım sana yar…!

Yatılır mı geceler, hayat mı dır bu söyle,
Boynuma kollarını, dolayıp sarmaksızın.
Yazık değil mi gülüm, yaşanır mı bu böyle,
İçindeki cevherin, farkına varmaksızın…!

Mızrap vurdukça tele, bende yürek kanıyor,
Aşıkların sazın da, özünü bilmez misin…?
Desem yüreğim sana, ihtirasla yanıyor,
Aç kollarını bana, gel desem gelmez misin…?

Hangi gülü sen kadar, aratmış güzel Mevla’m,
Kıskanıp ağlar yanar, bağda şakıyan bülbül.
En güzel deseniyle, yaratmış seni Mevla’m,
Haset etmez mi sana, dağda rengârenk sümbül...!

Melek kadar güzeldir, bilirim iç özünü,
Asaletin, iffetin, işlenmiştir mayana.
Bir baksan da aynaya, görsen güzel yüzünü,
Gül yüzünü çevirsen, sevgilim Aşk’tan yana...!

Gir göğsüm kafesine, haykır duyulsun sözün,
Bu gönlüm sevdi seni, neden sen inanmazsın.
Selvi boylum gül yüzlüm, açılsın gönül gözün,
Aşk’tan imtina edip, kendini beğenmezsin…!

Aşkıma inanmayan, kendine küskün güzel,
Beni böyle söyleten, nedir düşün sen bir az.
Senin için yazdığım, bilmem kaçıncı gazel,
Biraz ılımlı olsan, etmesen bu kadar naz…!

Aras sana diyor ki, bitsin yeter bu hasret.
Ferah tut sen içini, tak beni de koluna,
Bundan sonra yolumuz, olsun artık saadet.
Gel seninle girelim, Aşkın nefis yoluna…!


Tolga Aras 18.11.2011