Öfkeyle direndiğim yaşamın
Asırlık nefesi artık yoruyor yüreğimi
Hayata dargın bakışlarım
Sürgünler başlatıyor geçmişin kör kuyularına
Kanlı gömlek kokularında iz süren bedenim
Uykusuz sabahlara göz kırpıyor
Silik hayalin eşkali düşerken yüzüme

İçimde ağrılı sancı başlıyor
Sessizce sokuyor yalnızlığın girdabına
Karanlığa her bölünmüşlüğümde
Mutlu anlarımın sırları vakte titretiyor tüm benliğimi
Ve
Yüzümün kararan duvağından döküyor gözyaşlarımı

Niteliksiz özün son sözü
Esen rüzgârların zulasında sanki bir şeyler saklıyor
Avuçlarımda çürümüş tohumları ekiyor döl yatağına
Yarınıma
Umutlarımdan kısır çocuk doğuyor
Tan vakti kapanırken yüzüme

Titrek solgun güneş ışıklarını yansıtırken yeryüzüne
Mevsimlerin tutarsız anları
Kurutuyor göğsümde aldığım her nefesi

Sanki çarşafsız seriliyor zaman
Kurak ömrün üzerine
Dilim lâl suskularla boğuşuyor
Yaşanası anlarımda usuma sokulan çaresizliğime

İtirafçı militanın utancı düşüyor üzerime
Eğiliyor başım
İsterik gecelerin üryan anlarına
Karanlığın pusuları kuruluyor aldığım nefesin içerisine
Yaşam öteye belki de mayınlı tuzak
Avuçlarımda tutmaya çalışırken cılız umutlarımı

Geçmişim
Siyah anlarına susuyor

Hayatım
Kemirgen düşlerine meze olurken
İçimdeki hücrelerin fırtınalı sessizliği
Doğan güne kirlenmiş
Yama tutmaz cebi delik mintanlarda son buluyor
Ve
Sokuyor aydınlığın karanlık yüzüne

Nurettin Aksoylu