I.

Sen değil
Bozkırlığımdır başıma bela olan
Susuzluğum
Tenimdeki esmer sancı…

Hep denize doğruydu koşmaların
Her sırtını dönüşünde bozkırıma
Geride fırtınalar kopardı da
Dönüp bakmazdın
Görmezdin kopan fırtınaların
Gönül toprağımı
Nasıl erozyona uğrattığını

Çıplağım
Üşüyorum
Kim giydirecek şimdi beni?


II.

Harfsiz ve cümlesiz kalmak
Bu olsa gerek
“Ben de kadınım!”
Diyememek ve susmak
Yüzümde yürüyen çizgilere
Sırıttıkça aynalar

Öp yaramı!
Susturduğun yerdeyim...


III.

Şimdi içimden bir güzel
Gömmek geçiyor seni
En derinine kalbimin
Ve olabildiğince sensizliğimle
Denizleri bağışlamak sana
Akıllara ziyan sözünü Rûmi’nin
Düşüre düşüre aklıma
“Balığa, denizden başkası azaptır…”

Haydi,
Düş denize


IV.

Sen git, omuzlarını da götür giderken, çekinme!
Omuzların ki sığınağım, düş evim, bir uzun gece
Huzurum ve uykum
Eksik olsun!
Ben dayarım başımı mısralarıma, uyutur beni
Yetimhane ninnisi gibi
Git!

Ah ikilem!
“Şeytan azapta gerek”

Ama asıl
Ben gitmeliyim, geç bile kaldım!
Toplayıp dağılan parçalarımı bir bir
Sonra bir telaş bir telaş
Elveda hazırlığı…

Denizini seveyim senin!


V.

Belki de özrüm
Kabahatimden büyük olacak
Ama son bir söz daha etmeliyim sana
İçimde kaldı
Sussam, boğulabilirim!
Kusmalıyım
Elvedalara yakışmalı
Son sözüm:

Affet sevgilim!
Yere göğe sığdıramadım seni bir türlü
Hata benim…





S.Ün – 02.04.2012