Hiç, bir kez olsun sensizlik kavramının ne kadar ağır olduğunu düşündün mü ?
Şuan beni uçurumun en ucunda bıraktın ve dizlerimin bağı adeta çözülmüş gibi.
Uçurumun tepesinden aşşağıya baktığımda korkudan daha fazlasını hissettim.
O an önemli olan sendin, senin benim yanımda olman gerektiği...

Çaresizce haykırışlarımı kim duyabilir ?
Sensiz bir dünyayı kim düşünebilir?
Pencereme oturup sokağın ucunda seni benden başka kim bekleyebilir ?
Bu soruların cevabını bana zaman değil senin vermen gerekir.

Ne uçurumlar nede sensizliğin verdiği hüzün beni korkutur.
Korktuğum tek şey bir ömür bir başkasıyla birlikte olabilme ihtimalin aslında,
Yalan söylemiyorum, gerçekleri ancak şimdi görebiliyorum.
Görebildiğim tek şey karanlık odamda bir tek senin varlığın.

Sesini duyabilmek için saatlerce gözlerimi kapatıp hayal etmek mi ?
Seninle geçen bütün anılarımı bir araya getirip günlerce düşünmek mi ?
Ağladığım her an sesimi kimseler duymasın diye utanan bir tek ben mi ?
Kelek kadar kısaymış bizim sevgimiz madem, neden diye sakın sorma...