2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1004
Okunma
Alzheimer hastası olan eşimin unutkanlığı ve bana daha önceleri
yaptığı iyilikleri düşünerek kaleme aldığım ve kendisi rahmetli olduktan sonra
yazdığım bir şiirimdir.
(Kadıköy-26 Ekim-2008)
Beni bağlıyan bir emelim, bir gayem vardı.
Bakmakta olduğum elli üç yıllık eşimdi, yârdı.
Sen yaşarken dünyam aydınlıktı, şimdi karardı,
Yalnızlık duygusu benliğimi çok kötü sardı.
Sekseninden sonra saçlarını ben tarardım.
Unutmuştun her şeyi, yanımdayken bile, beni sorardın.
Beş dakika için ayrılsam senden, senin yanından;
Kalkıp gelirdin hemen ‘seni özledim’ derdin , birden.
En müşkül anımda, bana hamilik yapmıştın.
Hayatıma umutlar, güvence katmıştın.
Bir ateş, bir meşale yakmıştın.
‘Coni ‘ diye bir de bana isim takmıştın.
5.0
100% (3)
Cevap Yaz