Gidiyorum artık rüyalarım eskidi
gidiyorum artık rüyalarım eskidi
her baharda çiçekler aynı ama kokusu değişti Suya el değdi nehirler çok bulandı yaban aptallaştı artık bizden kaçmıyor korkusu değişti gidiyorum rüyalarım eskidi çocuklar sesli koşmuyor artık Bu şehirde oyunu değişti çocuklar artık çocuk değil çok biliyor her şeyi gülüşü değişti başka şeyleri seviyor şehirli yalanı talanı yüzüne gülüp çalanı iki yüzlüleri seviyor insan sesiz kalıp yalakalık yapan çok revaçta bu aralar insanın rengi değişti eski şehirler ilim irfan ekmek kapısı şimdilerde yalan talan rant kapısı oldu bütün kapılar kimyası değişti sokakların apartmanlar yalnızlaştı şehirler çok değişti gidiyorum Şimdi yüreğim boş oysa ne kadar çok ağlamıştım köyden ilk ayrılınca ve ne kadar sevmiştim şehri ilk görünce arabalara yollara denize nasıl bakmıştım saatlerce bu şehirde artık kalamam biliyorum çünkü artık rüyalarım eskidi hayallerim değişti |
Şimdi ne leyla var ne mecnun..
Evet hayat o kadar acımasız ki zul duymuyor
yaptıklarından. İnsanları da ortama hazırlıyor..
Aslında abes olan her şey bakıyorsun bir anda
olağan oluyor..
Tebriklerimle Şair günümüzün hastalığına el atmışsın..
Sevgiyle kalın..