yok gibiydi
dünyanın gürültüsünden uzak
kuzeyli bir yalnızlığa sığınıp
güneyi
doğuyu ve batıyı sessizce dinler
görünmeyen nedenleriyle
amaçlar bırakırdı
kendine çoğalıp
kendi kendine yetebilmek için

yetmedi
yetinemedi
yetişemedi kendisine

damarlarını hücrelerini dokularını yokladı
onun için
paslı bir iğne tarafından arada bir
iltihabı alınan
irin dolu bir kabarcıktı yaşam
çığlıklarını ağrıları içinde eritir
beynindeki yosunlu yarıklardan
sızan ufuneti
kendi manevi ağırlığı içinde
koklardı

bir zamanlar idealistçe attığı
kişilik dikişleri tutmadı
bir bir dağıldı
hak ve fiil ehliyetine sahip değil
özgün bir adımdan yoksundu
kaç kişilikti
içindeki büzüşmüş acıyı kime rezerve edecekti
pencereyi açtı
sokağı odasına topladı
binlerce katı nedenin izdihamını yaşadı

yok gibiydi
kulaklarında guguklu uzak bir çağrı
yanaklarını yokladı
tuzlu kimyasal bir yanılsama ellerini ıslattı
rengi akmıştı gözlerinin
uyanıklık ve uyku içinde
aynı güne yine aynı renkle uyandı

yok gibiydi ama
kim’di?



mç-fhrn-jir