ben eski bir fotoğrafım
kenarları yıpranmış
senin her akşam karanlık çöktüğünde baktığın
baba yadigarı bir albümde






sonra aklını, diz kapaklarını, geçmişini yitirdiğin bu evin
naftalin kokan köşelerinin
kahkaha ile mey edilen sohbetlerinin
izleri var porselenlerde / yıllanmış koltuk izlerinde






sen aksanını, hanımefendiliğini bozup
hiç bir zaman dertleşmedin
bozuk ama Münir Nurettin bir plakla






şimdi
önce caddeye
sonra kabristana bakan bu odanın
yeşilden kadife perdeleri
seni gizleyemeyecek bilmelisin
ve görmelisin ki
tozlu, macunları dökük çerçevelerin arasından
aslında benim suretim, sessizliğine mühürlediğin






sana dalıp gitmeler yakışmıyor uzaklara
kokular siniyor duvarlardaki hatıralara
beyaz ama iki yana taralı saçlarına
çaresizlik dem vuruyor son fasılda