saklandığım bir yerim vardı.
kendime ait bir sığınağım
konuşlanırdım masama
üzeri tüylü örtüyle örtülmüş
dünyanın en rahat koltuğuna sahiptim
hayattan kaçardım,sorumluluklarımdan
arada iki bira alırdım
çekerdim milyon tane zehri içime
dünya benim olurdu
bazen kendimle yüzleşirdim
bazen kendi sesimi dinlerdim o odada

düşünemek için milyonlarca metrekare alanım olurdu
bütün fikirlerimi sığdırabildiğim bomboş,kemik beyazı duvarım..

kapım çalardı bazen
sevdiklerim gelirdi
bazende dertler tıklatırdı kapımı

seve seve içeri alırdım hepsini
hakimi bendim oranın

bir gün o geldi
hoşgeldin dedim
-neden geldin?- diye sordum ilk defa
-bazen sen,bazen ben,bazen duvarındaki bulutların arasında kuş olmaya geldim dedi
buyur ettim...

severdim kuşları o güne dek
bazen vapurda simit atardım martılara
rüzgarla ahenkli danslarını izledim
büyülenirdim
ama düşünmezdim kanatlarının uçmaya yaradığını
uzaklaşmaya,terketmeye...