Sen neyine güvenirsin, zalimin kızı?
Sen altın parasında, ben pul muyum?
Bir zaman sendin yüreğimin yanan közü,
Sen ilahesinde, ben garip kul muyum?

Huyun mu seni seven insanla alay etmek?
Ne zaman suç oldu, birini çok sevmek?
Var mı umut verip verip de çekip gitmek?
Sen yemyeşil vaha, ben kupkuru çöl müyüm?

Yüksekte uçan kuş bile, alçakta yapar yuva.
Her zaman yaz olmaz, kışa dönüverir hava.
Benim gibi sersem âşıkları getirsen de tava.
Sen okyanussun da ben küçücük göl müyüm?

Bende sana ait bir beyin kaldı bir de yürek;
Al, götür göm; toprak at üstüne kürek kürek.
Nedir kendini yıldızlardan da üstün görmek.
Sen ipek halısın da, ben yırtık çul muyum?

Şükür, erken gösterdin sen gerçek yüzünü.
Kendin söndürdün sen, yüreğimin közünü.
Bir defa dinlemedin şu Mehmet’in sözünü.
Sen göklerde duman, ben yerde kül müyüm?
__________MEHMET ASLAN__________
_______Sarayköy-27 Mart 2012________