Kelam et yar!
Avaz avaz susmalarının ayazından kurtar beni
gökkuşağı şiirlerle selam gönderelim
bilmediğimiz cennete.

Sen varmadan kıskansınlar seni
hiç gelmeyecek olan sevgili gibi...
delice kıskansınlar
...ve görmeden sevsinler seni

//

Ayaklarımı yerden kesen güzelliğinin
bilançosu ağır bu şehirde...

Hakkına girilmez...
Helali olunmaz bu masumiyetin
Hesabı verilmez
verilemez!

//

Usul susmalar biriktiriyorum sol cebimde
Köy çocuklarının çığlıkları gibi içten
Çeşme başında su dolduran genç kızlar kadar utangaç
ve bir o kadar da keşifsizim...

Ellerini tutmanın vebalini bilmem...
gözlerine ikinci kez bakmanın sessizliğini...
ya da ifade edemeyişimden arttırdığım
başımı önüme eğişimi...

//

Yaşı kemale ermiş bedenlerin
aşka özlemleri yankılanıyor ölüm mabedlerinde
Aşk...
Aşk...
Aşk...

Bir kere daha kıpırdasa yüreği
bin kere daha ölmeye razı bedeni...

Aşk diyor!
Bin kere daha ölmeye razı bir aşığın dilinden
yanık bir türkü gibi söyleniyor
Aşk...

Dar vakitlere sığdırılmış nice vedaların
sonu belli olmayan hüzünleri doğurduğu anlarda
aşka bir kere daha sarılsaydım! iç çekişleriyle
son bulur hayat...

Ölesiye sevdiğin
sahip olduğu herşeyi ardında bırakıp
öylesine göçüp gider
bilmediği cennete...