İÇİMDEKİ ÇOCUK…

Umutsuz gecelerde hıçkıran hayallerim,
Bu gece yine ağladı karanlığa…
İçimi acıttı yılgınlığın yamacına saklanmış düşlerim.
Tenimde gülümseyen gözyaşının lekesi, gözlerimde kızıl heyecan.
Aynalar küfreder gibi bakarken yüzüme,
Dudaklarımda, bahardan kalma bayat bir ıslık.

Unutmuşum diyerek başlıyorken yaşamaya
İçimdeki çocuk uyandı birden…
Öksüz çığlıklarıma çocuksu sevinçler katıp,
Koşarak gittim odasına...
Yorgun akşamların, ürperen rengi gibiydi gözleri..
Biraz şaşkın…. Biraz ürkek…

Sol yanımı acıtanlara kelepçe vurup,
Kırılgan şarkılar söyledim ninni diye…
Dinlemedi… Avutamadım… Derdine derman katamadım…

Luna park diye tutturdu hafiften….
“Çarpışan oto” dedi sessizce..
Bağırmak istiyordu belli ki…
Çığlık atmak… Çarpışmak istiyordu herkesle…
O, en büyüktü…
Kim bilir…. Belki de… Sadece kendisiyleydi savaşı…

Elma şekeri diyordu…
Gözleri, kırmızı renkli pamuk helva yiyordu…

Hasretle bakışıp, umutla gülüştüm çocukla…
Yalnızlığın sesinden bir resim yapıp,sustum güneş uyanmasın diye…
Sırlarımı bölüştüm..

Olmaz dedim!
Bunları yaşamak için lunaparka gitmeye gerek yok.
Dışarısı panayır yeri....Ortalık lunapark misali....
Şimdi geç oldu… Uyu….
Yarın çıkarız, gezeriz lunaparkı.....Panayırı.....
Hatta, elma şekeri bile yeriz!
Atlı karıncalara biner, korku tünelinden geçeriz,
Nara atarız zamansız mekanlara, yörüngesi kaymış yıldızlara…,
İşte yiğitlik bu deriz… Kahramanca…

İnanmasa da, “Tamam!” dedi....
Gözlerini yumdu hafifçe…. Sabahın erken olması tek dileğiydi …..

Sevgiyle öptüm.... Üşümesin diye,üstüne hayallerimi örttüm....
Öyle güzel uyudu ki... Yüzünde melek gülümsemesi....
Tıpkı… Çocukluğumdaki gibi....Ben gibi....Biz gibi....

Bilmiyordu ki,zaman, ümidi olmayan yarınlara gebe,
Sevda içimde köz gibi…

Ve
Işığı kapatmadım......
Karanlıkta kalmasın....Hep aydınlık yaşasın, diye....
Bir türkü tutturdum dilime:
“Gel diyorsun güzelim, gülmedin ki geleyim…
Gönül verme ellere, kadrini ben bileyim,..”...

Şükrü TÜRKMEN