Yalnızlığın köhne sokaklarında dolaşıyorum
Ardıma bakmadan
Ne sen varsın, ne de senden bir eser
Seni düşündüğümü bilmeyeceksin
Bu varoşlarda sessiz dolaşırken.
Kalbim yıkık şehirler gibi
Depremler altında kalmış kaderim
Ne varolabildim sensiz
Ne de yok
Serzenişlerim oldu Tanrı’ya
“neden birleşmedi kaderimiz”
Yakamozları özledim ben
Muammalar kaplarken yüreğimi
Engin dalgalı denizlerinde.

Ey uçurum gözlü sevdiğim
Gelmeyeceksin bilirim
Okumayacaksın bu son satırları
Sen bana hüzün, ben sana sürgün.

Ruhum veda etmekte şu aciz bedene
Rabbe kavuşmaya beş kala
Tüm umutlarım firarda.
Gidiyorum, sana hasret biçare yollarda.
Gezdiğimiz soguk caddeler,
Köhne kanepeler geçerken hatırımdan
Çaresiz vedasız gideceğim
Birkez bile kucaklamayan şehrimden.

Ağlama sevdiğim!
Gözyaşların oktur yüreğime
Ben seni sensiz yaşadım
Altın kafesimde.
Nefesime sakladım hiç tükenme diye.
Keşkeler fazla geldi
Asi, kahrolası yüreğime
Parmaklarımsa ağır.
Ben gittim
Gitmek istemediğim yerlerden
Ve zalim yüreğinden.
Şimdi son bir iyilik yap kendine
Ve seni bir ömür yüreğinde gizleyene
Yaptığın son iyilik olsun bu.
Bıraktığın elleri ara, kara toprakların altında
Bir şey bulacaksın orada
Ayrılırken bıraktığın
Çürümüş bile olsa ellerim
Gördüğün an bu benimdi diyeceğin...

04-11-2006
Senay Gilor