Gelirsen yıkılır zindanlar,
aramızdan söküp atmaya bir türlü güç yetiremediğm paslı parmaklıklar
isyan eder,dağılır sicim sicim...
Gelirsen bil ki küser kalem kağıda
söz düşer sükut kalır geriye...

Kapı dışarı etmez mi beni kendi evim gibi içeri dalıp sırtımı taşlara dayadığım
uzun uzun hikayemizi anlattığım,seninle birlikte hıçkırıklarimi da dinleyen mezarlıklar.

Göçer gider,geceleri gündüze gündüzleri gecelere kadar kanayan gözlerimi,kanatlarıyla pansuman eden martılar,
ve çürür erozyona uğrayan hayatım
kaymasın diye belime sıkı sıkı sarılan vişne ağaçlarının kökleri ve dalları

Gelirsen bozulur bütün büyülü oyunlar
kurallarına göre söylenmez artık hüzünlü şarkılar
gökten üç elma düşmeden biter öykümüz,ve katledilir binbir gece masal anlatan sultanlar.

Halbuki bu kadar basit olmamalı,yokluğun acılarımi yormalı
ve ızdırabı varlığından büyük olmalı!
Tarihler bileklerime kazıdıgım ismi yazmalı

adımız geçmeli dipnotlarda,sensiz geçen her gecenin sabahında üçüncü sayfalara intihar temrinlerim basılmalı...

Basucumda sırıtan azrail’e çıkmaz sokaklarda yaşıtlarıyla oyuna dalmış aklıma inat,seni beklerken bütün taşlarına tek tek dokunduğum köşe başlarına
bizi birbirimizden iten adını hatırlamadığım kanunlara inat
yine de gelme/sen bitmek tükenmek bilme/sen.


Yzn: Elif T