Bir milletti direnen.
Çat kapı girmek isteyene dur demek için
Vatan sevgisiydi bilenen
Vatanında aşını yemek için

Adı Çanakkale !
Kırmızı akan denizi. Kan kırmızısı.
Adı Çanakkale !
Dinmeyen büyük yürek sızısı.

Bakir toprakların kutsal kemeri
Anahtarı milletlimde olan
Şahlanan atımın altın eyeri
Mahmuzu sırtlanın göğsüne vuran
Bir varoluş destanı
Tarihe karşı dimdik duran
Akılların bedene isyanı
Cephede çocuklar, ellerde Kur’an.

İki sevgili vardı
Sarmaş dolaş. İki milletin sulbü
İnsanlar bir birine zıt
Kardeşti binlerce süngü
Ben vurulmadım, vurmadım.
Ölmedim, katil olmadım
Mermiler buluştu havada
Mermime çekip sormadım.

Ne bu isyan gösterisi,
Düşman mermisiyle aşkın
Mermiler sarmaş dolaş
Gören dost düşman şaşkın.

Binlerce er meydanda
Kendi namazına niyetli
Bu millete vurgunum
Yok böylesi heybetli…

Bu milletin torunuyum,
Layık mıyım bilemem.
Çanakkale ağladıkça
Artık asla gülemem.

Dalgalan ay yıldızım,
Dalgalan gönül sızım
Bu rüzgar esmedikçe
Gölgendeyim yalnızım.
Çanakkale var oldukça
Hoştur gönüldeki sızım.

Bedrettin Naim Arslan
17.03.2012 – 22.30