çevir gel uslu yüzünü bana
sakın ağlama
soy dinginliği yeniden
güneşe varan elime
dar geliyor arsız yalnızlık
geçmiyor da
ateşe beleyip
yakıyor kanatlarını zaman


uzaktayım sanan senalar
düşüyor saatlere çile
kül döküyor sokaklar
göğsüme ağrılı hüzün
ah be iki gözüm
örtülmüyor bir türlü üstüme
dilsiz imansız kapılar


gittin ya
eskitiyor gözlerin bahçemde
yağız mor çiçekleri
ocağı sönüyor toprağın
soruyor biteviye
düş yırtan fotoğrafları
soysuz izleri sürüyen gece
yetmiyor sevdiğim
sevdiğin tatlı canımı
asıyor köşe bucak ülke ülke


ağırlıyor dal budak
sıradan yağmurları
saç bağımı yoluna çözmüş rüzgar
aklımda delirmiş bütün ağaçlar
aslında giden sen değilmişsin
kalan ben olmamışım
hiçbir zaman ardında


yoktu bir sabah kuşların fısıltısı
yokladı şehir köhne duvarları
say ki göç etti renklerin çoğu
kim çaldı sahi bin parça adımı öpülmemiş
dudağın kenarından