Bir Kasım ayı akşamı idi 
Ekim’in soğuğu erken davetiye çıkartmıştı 
Kar tanelerine bu yıl. 
Sonbahara kafa tutarcasına.

Kar ilk kez o yıl toprağı alnından öpüyordu 
Körpe bir gelini öper gibi.

Bohcasında sakladığı yüz görümlüğü
Kristal zerrecikleri ile birlikte

Gökyüzünden ince ince süzülüp 
Okşarcasına dökülüyordu pürüzsüz 
Henüz ayak basmamış asfaltlarına
Toprağın.
Geceden yakılı kınalı elleriyle 
Korkma benden der gibi kar. 

Sanırım kar’ın erken ve zamansız gelişi
Toprağı biraz olsun
Üşütüp, ürkütüp onu huzursuz etmişti sanki.

Belkide toprak şöyle bir ağız tadıyla 
Sonbaharını tam olarak yaşayamamanın
Hüsranı içindeydi?

Belkide korkuyordu 
Bu sefer kış sert ve çetin geçecek diye ?

Kimbilir Belkide...
Toprağını, asfaltını, Kavşağı’nı 
Çatlatacak diye?

Lakin kara daha fazla karşı koyamadı 
Türlü türlü bahanelerine rağmen 
Çözülmüştü al kuşağı.
Artık kara teslim olmuştu.

Tek yürek
Olmak varmış kaderlerinde 

Sokaklarını, kaldırımlarını, Kavşağı’nı 
Hatta içini inceden inceye 
Taa en kuytu derinlikteki fay hatlarına kadar 
Sızlatan köşe başındaki hazal yapraklarına duvağını 
Üzerine bırakmıştı toprak.

Daha henüz kurumamıştı Eylül ve
Ekimden arda kalan, toprağa emanet edilen hazal 
Yaprakları.
El birliği ile örtbas ettiler birlikte.

Sabahki manzara
Büyüleyici ve göz kamaştırıcı idi
Çeyizden çıkartılmış
Bir Oya gibi.
Bir nakış gibi... 
bir dantel gibi ortalığa serilmişti
Adetâ...

İşte o gece toprak Berfin lerine 
Gebe kaldı.