Güneşin rengini unutmuş gri sokaklar,
Ufaktan bir yağmur tiselese , mazot gibi kokar,
Gri bir çamur kaplar paslanmış taşlarını
Soluduğun toz yakar ciğer köprüsünü
Rutubete karışıp kursağını keser,
Burası kirli , burası dar, burası gri sokaklar..

Serpmişler külü sanki kapılara, taşlara…
Bastığın yer kül rengi tuttuğun el kül…
Umudun adını yazsam bu külden duvarlara,
Alfabesi kül olur kokusu kül, rengi kül…

Külle doyurur bu sokaklar karnını,
Sesleri yoktur hatıraların, hiç olmamışçasına.
Ne umudu bilir, ne hayal kurmayı,
Kül döküp kaybeder, kaderin fırçasına.

Işık siyah akar bu sokaklara her gün.
Bıçak gibi bir soğuk, kızartır ellerini.
İrin gibi dolar gözlerine soluk bir renk,
Ve ayazın sesi işitilir, soğuk keskin bir ıslık…

Bacalardan fışkırırken, günlerin renksiz emeği,
Bulanık bir yağmur döver sokak çatılarını.
Ve o yağmurun altında şemsiyeli, paltolu adam,
Farkedemez , tıpkı yanlızlığı gibi,
Göklerin fısıldadığı o umut şarkısını…

Siyah Gelin adlı hatıra defteri 20 mayıs PAZAR 2007