BAZEN İNSAN…
Bazen insanın hasta olması lazım,
Hastane çıkışında da yağmura yakalanmalı.
Yüreğinin yangınını dinleyip, kendini yağmura kaptırmalı,
Bir 40 dk. Yürüyerek yangınını söndürmeli.

Ve sıcacık bir dost yüzü görmeli;
Öyle ki; şemsiyesinin altına girebilmeli.
Biraz muhabbetle dost sağa, o selamete gitmeli,
Rahmet yağmurlarıyla yola devam etmeli.

Yürek yangınına göz yaşları akıtmalı,
Başını arada bir göğe kaldırıp yüzünü ıslatmalı.
Soran olunca halini, bir yalan bulup atmalı.
Bazen insan duygularını, yalanla ört bas etmeli.

Bazen insanın böyle bir günde,
Evinde bekleyen bir babası olmalı!
Elinde şemsiye kapı önünde;
Islanmasın diye yavrusunu kollamalı..

Bazen de bir annesi olmalı,
Nerde kaldın?” deyip bağırıp çağırmadan;
Öfkesini merak ve şefkati ile yenmeli.
Havlusuyla yavrusunun başını da silmeli..

Bazen insanın bir sevdiği olması gerek;
Neden bu yağmurda geldin yürüyerek?
Deyip sorması lazım; onu teselli ederek.
O’ da “hiç” demeli başını öne eğerek..

Ve böyle bir günün sonunda;
Artık başı dönmeli insanında.
Atmalı kendini kanepeye;
Gözlerini yumup gitmeli artık ebediyete..

13-03-2012