Çocukluğum, ilk gözyaşım
Kendime karşı ilk savaşım
İlk duyduğum şarkı
İlk duyduğum ses
Sonsuza dek susuyor bu kez

Düşüp aldığım ilk yara
Kalkarken tuttuğum ilk el
Öncesi ve sonrası kapkara
Ne düşler kaldı ne masumiyet
Gömüldü seninle toprağa

Bugün yaslanacağım omuz
Dün var idik şimdi yokuz
Bir ben kaldım geriye
Çok farklı olan senden
Bir de izler var siluetinden

Yanında götürdüğün hatıralar
Kesik kesik, hep eksik
Çalınmış mücevherimdi oysa
Büyürken tutacağım ellerin
Gülümseyişinse altın bilezik

Ne kıymeti kaldı bende
Edindiğim ilk arkadaşın
Başkasının durduğu yerde
İçimden dökülürken hıçkırık
Sen olmalıydın ilk sırdaşım

Söylesene senin için
Yaşlı değil mi mezar taşı
Kaç beden büyük, kaç beden fazla
Hem nasıl çirkin ve soğuk
Siyahı buluşturuyor beyazla

Geçen yıllara tutup
"Sensizlik" demek hafif tabir
Kan emiyor bu his
Ve her gece karabasan gibi
Baş gösteriyor kabir

Dumanı tütmeyen evler bile
Ellerim kadar soğuk değildir
Boş değil dolsun, dolu değil
Sen yoksun
Başı değil hasretin, sonu değil

Elimde bir avuç toprağın
Gözyaşımla suluyorum
Dudaklarımda son bir nida
İçimdeki, sana söylüyorum;
Abla!