Öyle bir yanmalısın ki; önce çehren sonra çevren aydınlanmalı.

Okumadan yazmakla, olsa olsa belâgat;
Maskaralığa vurur: Sözde, mânâ ibresi.
Yıl değil, ömür boyu, paralansa da lügat;
Ancak kültürle büyür kişinin kalibresi.

Havadan mı, sudan mı? Sanrıyor bizim eller
Çağcıl sancılarıyla ha bire ıkınıyor;
Ortada, tafra satan, ahkâm kesen enteller;
Çıktığı yumurtanın akından yakınıyor.

Onlar ki, düne kadar tükürdüğü tabaktan
Çöplenmeye oturmuş riyakâr akbabalar.
Onlar ki, benliğinde saplandığı bataktan
Ecdâdına kusarak h/it olmaya çabalar!

Aynı gövdede yaşar lâkin tenezzül etmez
İç sesinden hazzetmez hadsiz düşünceleri…
Ruhunu sattığı ‘izm kefâretine yetmez
Kaldı ki, gelip geçti bu yoldan niceleri.

Hani insan insana basamaktı dünyada?
Çıkılırdı sevgiyle mutluluk diyârına.
Hani insan insana yaşamaktı dünyada?
Hoşgörüyle girerdik vahdetin damarına.

Oysa günâhsız değil öykünülen öğreti;
Girdiği her kılıkta zaafları körükler…
Bizim saflar gönüllü olur asrî aleti;
Zatıyla bir etrafı uçuruma sürükler.

Gerçeği almak varken imitasyonu niçin?
“Yarım doktor ve imam…” sözü ibret olmaz mı?
Suya yatak açanlar! Yataklık kimin için?
Niyet, amel nihâyet ki âhiret olmaz mı?

25.02.2012 08.04

Salih ERDEM / AYDIN