Yeter ki hiç sönmesin gönüllerde meşalem;
Razıyım her çileye gece gündüz yanarım.
Harı, özünde tüten, asla duymazmış elem.
Yanmak arınmak mıdır? Anlat bana yâ nârım!
Canan’ımdır seyrimde; cana, biricik kalem;
Dışımda döner âlem; içim ayrı bir âlem!

Gizli özne olarak kalacaksın ömrümde;
Bahtım karaladıkça ters yüz olsa ömrüm de.

Hayâlleri haybeden gerçekte kaybedeniz;
Amelleri katında yankılanır irâdem!
Toprakta kavilleşmiş tek ruh iki bedeniz;
Biz ki kendine menkul; biz ki garip bir âdem!
Aşkla vurur gözlere, yâre hâreli deniz;
Gözyaşına hükmeden derde dermân ideniz!

Sindirmeden söz kusmak bana en büyük vebâl
Genleşen kâinatta, meramım; çiçek ve bal.

Bir nizam ki zamanı akıtıyor zamana
Tekdüze geçen her an sanma andan zayiat.
İmanın inadına sürüyoruz amana;
Belirtili dünyada belirtisiz bir hayat!
Nedir nefsin gayesi, nefeslerdeki mânâ?
Tasasız koşuyoruz tasa edilen ana.

Harfbeharf tozuyorum: O’nu övmek üzere
İşbu kelâm ki bende, ben Canan’da bir zerre…


22.02.2011