Pınarlarım kurudu sam esti ocağıma,
Mevsim kışa dönse de ayazda yanıyorum.
Zamanı salladıkça yayıldı kucağıma,
Ninnilere beleyip mâziyi anıyorum.

Korku gerdim yayıma uzaklara fırlattım,
Ham gönlümü pişirip çömlekçide sırlattım.
Şu aklı kasnaklara gerdirdikçe tırlattım,
Üç öğünü bal diye zehire banıyorum.

Gecelerim bitmiyor sabah nasıl olacak?
Gökte kayan yıldızlar penceremden dolacak.
Odamda açan şebboy karanlıkta solacak,
Bedenim titrer iken soğuğu tanıyorum.

Bir ses duydum uzaktan hayaline sarıldım,
Hararetten çatladım toprak oldum yarıldım.
Söylemezsen söyleme ben de sana darıldım,
Vefâsızın yoluna yâr diye kanıyorum.

Bütün yarlar yalanmış yıllarca yedim sekte,
Geç olsa da anladım hakikat yalnız Tek’te.
Alnımı huzurundan kaldırmam gelecekte,
Çöldeki serapları gerçekmiş sanıyorum…

Tutuştum alev alev özümde yanıyorum…

İsmail Süklüm