kendini yazan adam




kıskançtı bu kış bayaza boyamıştı
bütün hayalleri silinmişti
soğuktan dudakları çatlamıştı
ocağın biri çatlamıştı
yalnız kendini yazıyordu bu akşam
bir bir sevdiklerinden koparmıştı
anladı artık merzifon’daydı adam
gözleri ankara’da kalmıştı




ve çağırdı dudakları geldi az
sonra yüzü aklına biraz biraz
oturup bir cıgara yaktı
büsbütün gözlerini yaktı
saçlarında üç tel beyaz
geride yirmi beş sene yaktı




o gece lambasında karın süzülen hali
beyazından mıdır bu kadar düşünceli
kimseler anlamadı nasıl niçin
en güzel notasında bir müziğin
koptu gitarının teli
yıldızları söndü sönecek gecenin
ya uykusuz gözlerinde hayali




çok azını sevmişti/ sevmeyi
fakat hep içinde yaşatmaktan
tozlu bir rafa kimsenin bilmediği
kaldırıp ne varsa unutamadan
kaçtı hep kaçtı duygularından
esip dağıttı bulutlarını











kayıtlı