Terk et yüreğimi
Şimdi sende çek git
Ardına bakma
Görme akan gözyaşlarımı
Utanır sokulurum kuytulara

Yıllardır boş duvarlara asıldım
Siyah beyaz resimler gibi
Anılarda avundum sustum
Bilmeden sevdiğim sen gibi

Aşkın
Çıkmaz sokaklarından ayrılıyorum artık
İçimde sevgiye dair ne varsa
Bırakıyorum bu şehrin tozlu yollarına
İnanmam varlığına aşkın
Uzatma elimi bir daha bir başkasına

Suskunluğum susamışlığımın sorgularında
Nice uykusuz sabahlara çıktı benliğim
Yanılgılarımın uzantılarında
Nice ansız zamanlara can verdi yüreğim
Ölü ceninlerin kucağında
Ve
Nice trenler ağıt taşıdı kucağıma
Paslanmış raylarında

Örümcek ağları çekildi yalnız gecelerime
Akrep zehirleri işlendi parmak uçlarıma
Yıldızlar kan kustu katran gecelerde gözlerime
Yalnızlık otağına kuruldu acı sofralarım
Gözyaşlarına dayandı uykusuz sabahlarım
Küf kokan duvarlara yaslandı
Zamana susan suskularım
Ey sevgili
Yine yalnızlığa ağladı gözyaşlarım

Ben sevda ülkelerinde sensizliği değil
Bozkır ovalarının kıraç mezralarında seni seçtim
Tadına varılmamış aşkların
Yaşanmamış anlarında ağrılı sancılarını tattım
Şimdi bana kapat diyorsun gözlerini
Kapattım
Terk et diyorsun şehrimi terk et

Dinle o zaman
Gözlerimden sancılı akan yaşları
Kadınım
Ben terk edilmiş şehirlerin
Karanlık dar sokaklarında inan çok yattım
Evsizlerin ocağında sokak ateşlerinde senelerce sabahladım
Dili açılmamış bebeklerin gözyaşlarında günlerce ıslandım
Git deme bana, git de diyemem sana

Ey sevdiğim
Çile dağlarında yılkı atları özgürce koşar
Yeleleri savrulur rüzgârlara
Doru taylar yalaklarda sulanır
Bekler kısrağını
Hüzünlü yağmurlar çiselerken ovalara
Şaha kalkar
Ardına takar ulaşılmaz dağların ötesine iner
Sevdiğim
Yılkı atlarının huysuzluğu var üzerimde
Ovalarıma yalnızlık çökecekmiş gibi
Ötelerimin ötesinde ölüm var
Sanki saçlarının örgüsünde darağacına çekilip
Kefenlenecekmişim gibi

Zamana kapanan kapılarını ardına kadar aç sevdiğim aç
Sen gitsen bile ben sendeyim
Uykusuz gecelerinde
İnan ki artık başında nöbetteyim



Şiir: Nurettin AKSOYLU