yatağımda
c y i m
ağlıyorum
üzerime gözyaşlarım yağıyor

gökkuşağım sırılsıklam
tepelerden doğuyorsun
üstüme bir sabah

düşün
c s i n
taptaze bir ekmeğin buğusu
vedasız gidişin sardı içimi
üşüyorum

ay dizine kadar
dalgaya batıyor
bir ney feryadına emanet
düşlerimle hepinizi
erken yitişlerin
isyanına boyuyorum

sözcüklerim boynu bükük
yüzüme bakıyor
ben arkadaşımın
intihar muzafferi gözlerine

büyüyor
yaşamın son saniyesine
iliştirdiği bakışları
yutuyor denizleri
batıyor kağıttan gemilerim

elini tutuyorum
onbeş yaşında
bir mayısta
biz kavak yellerini kovalarken
yerden kaldırıp
babamızın emeğini
öperek başına koyan çocuğun

gözleri sen bakıyor
sonra
çocuğun gözlerinden ben akıyor
ağlıyorum
üzerime gözyaşlarım yağıyor

gökkuşağımız sırılsıklam
tepelerden doğuyorsun
üstümüze bir sabah

düşüncesin
taptaze bir ekmeğin buğusu
kendini resim sanıp
duvara asan memedin
vedasız gidişi sardı içimi
üşüyorum



İSTİSNA (12 Ekim 2007, Atakent)
İstisnalar kaideyi bozar.
(önceki şiir: “tahrifat”)

M e h m e t A k k u ş’ a . . .