-Verse1-

Morgdayım kalem kağıt otopsi masasında
Sürmenaj aynı tarzda karamsarlığın hat safhasında
Vakit kaybetmeden masaya yatırdım hisleri
Gözlerimin önünde delik deşik umut cesetleri
Oysa benim de hayallerim vardı tek başıma kurduğum
Yerle bir ettiler, başıma geldi korktuğum!
Çoğu zaman korktum,bağıramadım!...
Kalbimi sıktım sertçe bıraktım
Bu da neydi böyle çifte hüzünmüydü yaşadığım?
Dilimin anlatamadıklarıydı kalemimin anlatmaya çalıştıkları
Yazdıklarımın kaçta kaçıydı anlamaya çalıştıkların?
Soğuk bir his, müthiş bir korkuydu girdap misali karıştığım
İçimdeki çatışmanın yansımasıydı duvara çarpan haykırışlarım!



-Nakarat-
Yüreğimdeki uçurumlardan atarım kendimi aşağılara
Denizleri, suları sevmem bundandır
Hergün yüreğimde doğan, kısa bir süre sonra ölen
Umut cesetlerimi bu sulara bırakırım...


-Verse2-
Hüzünlü yalnızları oynayan genç Sürmenaj a.k.a Karamsar Yazar
Daracık kalbimde hep çukurlar, geniş geniş mezarlar
Dost düşman dediklerim kalbimde kendi yerini kendisi hazırlar
Hayatımla oynar akrep yelkovan, ömrümden çalar
Durmadan ağlar, kaybettiklerini bulamayacağını anlar
Verilir karar; pişmanlık! verilenlere olamadık sadık
Yalan yanlış anlatılan ne varsa herşeye kandık
Acılarla geldik göz göze damlalar çevrildi göle
Kırbaçlara dayanamayıp kükredi bu halkalı köle!
Her nasılsa güç buldu... söyle kim efendi,kim köle ?
Anlattıkları kısa yaşadıkları uzun hikaye
Tebessümlerde gizliydi yaşanılan, hep bir adım geriye
Umut katilleri yüzünden bakamadık ki ileriye...



-Nakarat-
Yüreğimdeki uçurumlardan atarım kendimi aşağılara
Denizleri, suları sevmem bundandır
Hergün yüreğimde doğan, kısa bir süre sonra ölen
Umut cesetlerimi bu sulara bırakırım...



Temmuz İkibinonbir
Sürmenaj Karamsar Yazar


(Nakarat kısmı Halkalı köle kitabından alıntı. O kitaptan esinlendi liriğim. )