Kalemimin en puslu yerinde y/anar hayat.


Kalemimin en puslu yerinde y/anar Hayat
Düşlerime tekmilini verdiğimden beri bir siyahın soluklarını
Bir y/anda da kırılmış cam kırıkları gibi,
Ayaklar altında buluverirsin sevgileri...
Yalın ayak bir bıçak sırtında...


Bir yanın bahar bahçe, bir yanın çığlık çığlık,
Sus/arsın sevgiye, aşka kardeşliğe
Özlemin olur, hasretin olur bir dost selamına,
Ararsın bulamazsın saatlerce, gecelerce ağlarsın...
Özlem birikmiş dudaklarım da ayrılık bu değil dersin…
Kim bilir?
Gökyüzü bir saklı ağıta savrulur.
Kim bilir?
Nadasa bırakıp bir hasreti oluk oluk kanarsın.
Kim bilir?
Korkulu ürkek çiçekler gibidir arkadaşlık,
Sımsıkı sarmazsan sulamazsan sevginle kurur gider bir dehlizde.



Bir dost kokusu, bir yar gülüşü görünür uzakta,
Ah! Sessiz kahkahalarını duyarsın bir şimalin,
Rengârenk hüzünlere umutlar biriktirir şair...
Sevdikçe bir kırmızı gül açar umutla barışla dostlukla

Yanık mısralarımın içinde kangren yaralarım kanadıkça...
Sevgi,aşk ,sevda
Duymasa da hiç kimse....
Doğru ya hayat bu;
Acımasız ki hayat sana ağlamaz sızlamaz,
Ki ebruli bir hançeri ilk “O” sırtına indirir.

Ama yine hayata tutunmaktan vazgeçmeyiz,
Bir mum ışığı yanar t/uzaklarda yüreğinde,
Dibini bile aydınlatmaya yetmese de,
Hep içinde bir sevgi taşırsın,
Bir vuslata masallar yazar kır çiçeklerin ,
En çokta belki çocukluk arkadaşın marina ile paylaşmak istersin,
Üzüm buğusu gözlü mavi nefesli arkadaşın,
Sarı saçlı bebeğini hiç düşürtmesin elinde,
O senin çocukluk arkadaşın marina...

Üzerimiz binlerin bin yıllık tozu,
Paylaşarak temizlemek istersin tozunu,
Hayattır bu ya bir bakarsın sürpriz yapar;
Hemen önünde sertçe geçen bir rüzgâr yüzüne çarpar,
Bütün umutsuzluğun tozunu kaldırır omuzlarında ,
Umutla bakar gözlerin…
Ve yine her seher vaktin de çıkan güneşe ilk sen merhaba dersin…
Sevginin arkasında imkânsıza usulca bazen de elveda...

Salih DURMUŞ