insan yüzünde tek sözüm kalmadı benim,
hayal kırıklıklarım çok battı içime,
sahte kalplerde yaşamışım hayatı,
nemli gözlerimle aradım umudu hep...
küçük bir ışıltı,küçük ışık görmekti niyetim.
dudaklarımdan sarkan cümleler çoktan öldü...
kalk yerinden, anlat aşka susamışlığımı...
anlat hadi sana kanmışlığımı,

tekrar tekrar ölmek sorun değil,
omuzlara yük olmaktan da korkuyorum,
bir rıhtımda ölüp loş ışıkları seyretmekte var ama,
doğanın vicdanı el vermez kokarım...
çoktan öldüm ben, bakmayın şiirlerimin konuştuğuna.
dilenmem kimseden kafiye... redif çalmam,
işte gururla bakarlar tabutuma...


aşk almaz kalpler, tenlerde hüküm sürer oldu,
geçici hevesime kanar oldu dünya...
ben sahte aşklara boyun bükmem vallah,
istifamı veriyorum, infazımı istiyorum...
kahpece yaşamaktansa mert ölmek düşer bana,
belki gelen olmaz ama, soran olmaz ama;
bu ölen kim diye... siz bir ademoğlu deyin yeter,


ya öldüm ölmesine çokta hayatta kirlendim ben,
yıkayın kırk sabun suyla beni...
arınmam biliyorum olsun, kefenim kirlenmez en azından,
göğsümde ki çarpan saat nefretle atsa da,
bırak zaten çalışmıyor gözlerinde...
bir kez daha seyrediyim ölmeden "insanlığı"
bu son zamanları olsa gerek...



" bu aşk çok kirlletti beni"