Eğer ben eski ben olsaydım, seni sevdiğim için tükürürdüm kendi suratıma. Buna mı aşık oldun, buna mı verdin onca yılı derdim. Artık ben o değilim…
Eski Ben Olsaydım!
Nasıl sevdin böyle birini diye düşünürdüm. Kendime kızardım, hırsımdan duvarları yumruklardım kahrederek. Ben eski ben olsaydım, suratının ortasına şöyle okkalı bir tokat patlatırdım. Hesabını sorardım onca yılın, bana bütün bunları nasıl yaptığını anlat derdim.
Nasıl utanmadan, hayatı hiçe sayarak, bir yüreği böyle yıkabildiğini sorardım. Sana olan sevgimi nasıl görmezden geldiğini, nasıl üstüne basarak çiğnediğini anlat derdim.
Bir daha kimsenin böyle sevip sevmediğini sorardım mesela; kimsenin ömrünü sana bu şekilde verip vermediğini merak ederdim.
Eski ben olsaydım; ağır birkaç laf söylemeden yanından ayrılmazdım. Belki suratına tükürürdüm, iki küfür savururdum belki sokağın orta yerinde.,
Artık o eski ben değilim. Senden sonra da acılarım oldu. Hiçbiri sana benzemedi elbette, hiçbiri senin kadar acıtmadı. Zaten yapamazlardı! Büyüdüm, geliştim, değiştim..
Yanarak, kavrularak güzelleştim aslında. Seninle başlayan bu yürek yolculuğunda, o kadar çok incinmiştim ki; kendimi keşfettim.
Neden seni böyle sevdiğimi sordum kendime. Neden bir adamın peşinden yıllar yılı bıkıp usanmadan gittiğimi anlamaya çalıştım. Neden her şeyine katlandığımı, neden yaptığın her şeyi sineme çektiğimi algılamaya uğraştım.
Sebepleri sonuçlara bağladım. Suçu senin üstüne atmak en kolayıydı, vazgeçtim. Seni gerçekten affedebildim mi; hem evet, hem hayır! Ancak şunu gördüm: Bütün suçlu bendim çünkü seni, bana her ne yaparsan yap sevmeye devam etmiştim….