Arzunun ayağı zemine bassın
Ne afakî olsun ne de çok uçuk
Varsın eller kızsın, yüzünü assın
Resûl’ün yolunu takip et çocuk!

Kırmaya müsait olsa da yapın
Çalana açılsın hoş gönül kapın
Zannetme ki nefsin tek hendikapın
Yalan da, gıybet de musibet, çocuk.

İnsan denen beşer bu handa konuk
Her mezar mahşere gönüllü tanık
"Dil" gönül çeşmesi; akma bulanık!
Makbul olan hoş söz, muhabbet, çocuk.

Mü’minin helakı öfkeyle başlar
Kalp nefret doluysa kin gözde kışla’r
Arsız, edepsizi şeytan alkışlar
Kibirin bedeli "müebbet", çocuk!

Ne kalpte noksan var, ne dinde kara
Hatayı, kusuru kendinde ara
Ateş eksik ise neylesin çıra
Îmansız yürekler rutubet, çocuk.

Her nefes insana vazife yükler
Can denen emanet bedeni bekler
Sanma ki takvimler güne gün ekler
Son nefesle biter bu nöbet, çocuk!

Herkesin elinde olsa da plan
Gerçek olan bu an, gerisi yalan
Bir kemik yığını geride kalan
Unutma! Ölümdür akıbet, çocuk...

Unutma! Ölümdür akıbet, çocuk...

Mecit AKTÜRK