keyfiyeti emrine amade bir şiir olsun bu
alın terine karışan ahlarla dem tutmuş
vaftizi bozulmuş bir çan sesi ya da
ve makbul bakışların prensesi diye başlasın dizeler


içinin kuzeyine oturmuş
acısı hırsını bastırır misali
suskun bir çocuğu olsun filmin
içlenerek duman çıkartan küskünlüğünden
ve azotu bol bir ağıt kondursun diline
hep yalanlarıyla yaşayan falcılar gibi
yarınlar hep senindir!




kaderin makus mürekkebini tasvirler gözleri
aklına her geleni söylemek bestelesin dili
kollarının izdüşümü gölgesine eklendiğinde
girsin irislerinden içeri
ve en acı replik sona kalsın yine
-en afili
artık serbestsin!


.................................................

bir sessiz oyun düşmüştü payımıza
debisinin suskunluğunca çığlık çığlığa
bir birine düğümlü iki kelebek vardı
ne kırmızıya benzer bir renkti
ne mavisi bildik
manifestosu irislerin uzun odaklarında saklı
yüreğin kıskanç telleriyle sımsıkı bağlı
çağlayan gibi kükrerken bile, bir yanı hep ürkek
hiç bilmiyoruz!
ki; bu aşk demek!

.................................................


sonra balıklar göçer engin denizlere
dalgalar gelgitleri öğrenir
denizkızı öyküyü terkeder
zaman galebe şarkılara aldanırken
bir harabe sarar genizleri
kabuk bağlar, umut kaydırmaktan suyun yüzü
su aynı sudur belki
fakat tabular sıktıkça avuçlar daha da gevşer!



ucuz sözcüklerin umarsız gel-gitleriyle geçer günler
ve bir denizci vardır hâlâ masaldan kalan
-denizini bekleyen
eski kayığını terkedip, o mavi adaya yamanan
avuçlarındaki eski yaraları, yeni dualar sıvayan
mavisine karalar düşerken benzinin
hemzemin korkularla içre ağlayan

bu bir rüyâdır
ve film biterken uyanır Halikarnas
hep olduğu gibi
denizkızı ritüele hep gecikir!


sağmal apoletlerine hâlâ yakamoz vurur gibi dursa da
son perdede depremler alır üzerine deniz
hoşçakal ayetleri yeni yeni derlenirken
acziyeti tavan, acı bir sayha kalır geride
ve ezbere bildiği sufleler giyinir dil
sevmek illa sahip olmak değildir!


ve nedense ona hep bâkidir denir
oysa ayrık harflerin birleşik cümlelerinde demlenir
zaman artık teselli giyinmiş bir süredir
lâkin, üşüyen nefesler iyi bilir
o, sıcak mevsimlerden kalan son bakiyedir
ve aşk filmlerinin son cümlesine ayrılık denir!






ToprağınSesi



.