hayat gider ruhu alıp, ölüm gelir vesselam...
dünya hesabına yazılır dudaktan çıkan her kelam,
düşman olsalarda, gece güneşe veriyorsa bir selam,
kendini benden esirgeme,
sen kalbimdeki umut zulam....

tamam yeter bu kadar taşıdığım, vicdan tabutunu
geriye kalan duygularım için ayırdım bir omuzumu
bir kez olsun mutluluk diye bir seçenek sunuldumu?
yastığımın ihanetiyle uykum geceye soyundu...

zaman tarar saçlarımı, öpüp uyutur koynunda.
vaktim doldu yetişemedim, gün battı ufkumda.
hani iyiler kazanırdı annemin anlattığı masalda
anladım ki asıl kötüler galip gelirmiş sonunda...

nasihat verir her baktığımda aynadaki yaşlı surat,
beyindeki düşüncenin vardığı bilinç altım kurak,
sonbaharın sepya görünütüsüyle hüzünlenir her hayat,
ve ilhamını ölümden yana kullanır nedense her sanat...
’’rapMONO’’