Memleketimi düşlüyorum...

Gecelerin boşluğuna düşüp düşüp,

Düşlerimin ayazında üşüyorum.

Yanıyor memleket cayır cayır.

O yandıkça, uyanıyorum rüyalarımdan,

Sabahın yolunu şaşırıp kayboluyorum.

Yolsuzlukların sonsuzluğunda boğuluyorum.

Çar çur oluyor çocukluk anılarım.

Korkuyorum sığınaksızlığımdan.

Yıldızları arka bahçeme serperek

Herkesten saklıyorum. Hayallerimi

Geçip giden bulutlara emanet ediyorum.

Keşkelerimin mezarlığına gizlice bir gül bırakıp kaçıyorum.

Aynadaki yüzüme haykırıyorum pişmanlıklarımı.

Yüzüme bakacak yüzüm yok.

Utanıyorum kendimden.

Henüz daha büyümediğimden,

Çocukluğumdan beri çocuğum ben...

Henüz koşamıyorum yarınlarımın

Ter dökülen ileri saflarına, hücumla ve

Onurun keskin duruşunu savunamıyorum cesaretle.

Namlusundan nefret saçan sevgisizlerin

Saltanatına yenik düşüyorum her seferinde...


Henüz büyümedim ben daha.

Büyütülemedim...

Acıtıyor yüreğimi yalnızlığın uçsuz bucaksız uçurumları.

Azınlılığım aciz kılıyor attığım umut dolu adımları...

Korkuyorum kendi gözümden düşmekten, üşümekten.

Henüz içime işlemedi direncin güneş pırıltıları.

Her evresinde yenildim hayata.

Her seferinde de yeniliyorum.

Yenilgilerimle büyüyorum.

Yenildikçe yenisini deniyorum.

Yenildikçe yenesim geliyor.

Yendikçe yeniliyorum.

Her bir yenilginin ardından

Kendimi yeniliyorum.

Kendi kısır döngümün şuursuzluğunda

Şiirsizliğimden arınıyorum.

Yıllar birbirini kovalarken ben,

Memleketimi düşlüyorum.

Memleket hala yanıyor...



İSMAİL BOYRAZ...