Sen mavi sularında Marmara’nın
Berrak umutlarını yıkarken
Takarken martı kanatlarına şarkılarını
Sonsuzluğunda ufukların
Özgürlüğünü yaşardın..

Ben karlı dağların tutsağı
Çakır dikenlerinden arındıramadığım umudun
Doksan fersah gerisinde kaldım.
Aynı şarkıya düzen tutmadı sazımız
“lele çoban” çocukluğuma götürürdü beni
Marazi hastalık gibi taşıdığım
Korkularıma götürürdü.
Dağ yolunda düşen babamın
Kan sızan dudaklarından
Bir gül açardı her gece rüyalarımda
Anam,yıldız işlemeli yorganında
Deli bir ağıtla avuturdu bacımı
Bacım cin çarpması felçliydi
Ben hayali tutsak
Umudu tutsak yaşadım..

Bir yürek yangınının en ortalık yerinde
Bir gün batımı evvelinde birleşti yollarımız
Senin Marmara kokulu gülüşünde
Ve sesinde
Ve nefesinde
Silindi korkularım
Ayrı tuvallere çizilmiş olsa da göklerimiz
Aynı sevdaya tutsak oldu gönüllerimiz.

Şimdi ben
Dağların koyu gölgesinde
El değmemiş pınarların
Bakir sularında ararım
Yorgun yüreğimin hayalindeki seni
Ve sen
Doksan fersah uzaktan el edersin

Mehmet TAŞ