Güzelsin
bakamayacaklar için, gözlerden sakınman gerekecek kadar güzel
henüz seramik kaplara sığdırılmamışken yer ve küre semavati arzdan

güzelsin
kan kaybından morarmış bir mermeri dönüştürebilecek denli beyaz

seni ararken yitirmiştim bütün maharetini ellerimin
ve kırılamayacak bir puttu artık zaman
durdu

aşk ki güzelliktir akarlarında, ahtır
gövdeye taşıdığın pas tutmayan, kaynağı taşan hayat
gidip gelen ve her gelişinde yeniden ölebilen
çeşm i giryanımdan aktı

güzelsin
yakasını ırgaladığın yaşamın, ılık sütüyle çirkinlikleri sağaltan



Şimdi neylersen eyle Allahım
bak ellerime
dipten toplanmış incilerle doludur

gül harmanıdır ilk doğduğu andan beri semavati arzın
iblisin söylediklerinden vazgeçmediği de doğrudur


Ey bir görünüp bir kaybolan ışık hüzmesi
ey gece ve hüzün perdesi
hangi denizine daldırsam gözlerimin karasını
hülyalı sabahların ağını yırtıyor umudum, doğrudur

hangi yol ayrımında tökezleyip, önümden aksa bir yunus
ağzından boşalıyor kubbetül sahrası ikranın

yunus ki asırlar sonrasına erecek kadar doludur
yetmeyecek dili, tutuktur kalbi
ağlarsa sarsılacak semavatı zemini nifakın


Ah sen canansın ahsın, öncesin ve sonrasın
bulduysa yerini kalbinin, haysın hayransın

gönlümce ve tarifsizdir sızgılarım, ahdıma peymansın



Ey seramik asrın hiçbir kalıba sığmayan işvesi
ey aşk, bir kez olsun oh demeyesi

ey gönlüm, ey küreği kırılası
çek ahlarını

ki sırtımda mengene dağıdır âşıkın göğsü
ey tırmanılası

kevenli yollarındayım yarın doğrudur
açıklarındayım okyanus ağızlarının
burası hürmüz boğazı



Ey kanıma kemend atan rüzgâr
gel, gel ve tufanını yükle şimdi terkibe
ve dön öksüz kalbimi deşen haçlı seferlerinden aşkın

gel ey kavrayış
ey suskularımın çığlığı
çek bu ipekten ilmiği boynuma
pusuya düşürmeden ciğerimdeki yâreler beni

kızıla kesildiğim bilinir
tenimde sevdan akar ve dâhi durudur
aktığını görüyorum kanımda

doğrul ve dur
küskünme
beni bir kez olsun sevindir

dökül, dökül kalbinin semavati bahrına
kalbim senin evindir


Gece, ölmemek için ışıyorum, kanımı kaynatan soğuklukta
adını hatırlasam

Musa

uzaklardan, incecik bir ışık seğirtiyor aklıma
ve ihanet ediyor, burnu kızarmış bir sabâ
güne, donmamak için düşüyorum, kendime tırmandığım bozkırda

adını ansam

İsa

yönümü çizen ıpıslak bir zerre döneniyor boşluğa
düşüyor rakım, bağı kopmuş her aşıma
yanmamak için üşüyorum



Ey sevgili
biliyorum alıp gideceksin seni
unuttuğum susuzluğun kanmış dudaklarına

buzulları eritecek bu ateşte, çöl giyinmiş okyanuslara
ve kıvılcım salgılayan aşkla büyütüyor, çekiyorsun içimizi
sadıkâne bir dara

ya Muhammed ya Mustafa

ne güzelsin ve nasıl da âşığız
hamlini unutturan, bu sonsuz sahanlıkta…