Gitmeli!
Tam kurşun karası olmuşken hava...
Güneş yavaş yavaş sırtını dönerken aya,
Çekip gitmeli!

İsyan bayrağını havaya kaldırmalı artık.
O, dalgalanırken şubat ayazında,
Sığınmalı bir dağın yamacına...
Önce hayata sövmeli en baştan,
Sonra asileşmiş hayatıma...

Gözbebekleri üşürken hayatın,
İntikamını almalı yılların.
Yalvarışını izlemeli...
Mıh gibi çakmalı orta yerine yaşamın,
Hırçın gözlerinden
Yaş yerine,
Yalvarış akmalı...

Son kez bakmalı artık gökyüzüne...
Veda etmeli...
Gözlerden yaş düşmeden daha,
Ruh düşmeli bedenden,
Şubatın ayazı son kez hissedilmeli...
Bu denli...
Gitmeli...

Son kez atmalı bu münzevi yürek...
Hayat devam ederken zorbalığına...
Ben...
Tek başına!

Fosilleşip kalmalıyım yıllarca...
Her gören sormalı ’neyin nesi’ diye.
Ve tanıtılmalıyım geleceğe;
Hayata küskünlüğün,
Kaçışın anıtı diye...