Bugün indirdim çerçeveli resmini
kırık kapaklı dolabımdan..
İçimde anlamsız bir burukluk ,
Pişman olmayacağımı bildiğim bir özgüven vardı..
Rahat vermezdin
gözlerinle yer’din ömrümü..
Gizli bir şey yapamayacak hale geldim artık,
her şey’de senden izin almam gerektiğini hissederdim..
Gözlerim ister istemez kayardı gözlerine..
Dayanamaz ağlardım..
Çok zor oldu;
Resimlerin yapışkanlarını çıkarıp , resmi cebime koymak..
Arkamdan anılar , hasretin , saçların , geçmişim hep küfür yağdırdı..
ama yapmalıydım
daha fazla senli yapamıyordum..
özür dilerim..
sana olan aşkımı görmezden gelip , senin bana olan aşkını hiçe sayarak yaptım bunu..
Pişmanlık yok , vicdanım rahat..
Terk etmek giderek olmaz sevdiğim..
Gideceksen senden eser kalmayacak
Arkanda , hatırlatıp kötü şekilde andıracak şeyler bırakmamalısın..
gidecektin bari neden resimlerini bıraktın miras gibi..
Beni ev’imle zor durumda bıraktın ?
kalbimle
aramı bozdun ?
bana hayatta yapılabilecek en acımasız şeyi yapmadın mı ?
bunu gayet iyi biliyorsun
geçmişimde sıklıkla ihanetler oldugunu ?
ihanet defterime bir imza da sen attın , vay be..
Ama iyiyim.. ya
bu bana yeter..
senin kalbin , seni bu şekilde ne kadar daha yaşatacak çok merak ediyorum
O kalp bedenin de daha nasıl kalacak.. ?
Bedenenin o sevemeyen kalbi daha nasıl taşıyacak..
Ölsen bile kurtaramazsın ya avut bakalım kendini o’nla..

Tarık Nohut