....................................


Bir gün bir çocuk geldi yanıma...
Okuduğum kitaptan başımı kaldırdım ki kendini okutma edası içinde bakışları ...
Kapkara gözlerindeki ışıltı artmış ,arada bir kaldırıp başını bakabiliyordu yüzüme...
Nasıl anlatacağını bilmiyordu belli,ama diğer sınıfta bi kız vardı.......
Ona olan sevgisi için fetva istiyordu :)...!
Fetvanı vermiş ALLAH dedim...
Kalbin Onun elinde dedim...
Ama sevgini gizle ,kendinden bile...
Sevgini gizle, sevdiğinden de...
O bir tohum , gel bu tohumu birlikte götürelim bahçeye, toprağa gömelim dedim...
Ama söz verelim ben ve senden başka kimse bilmeyecek...Ve sen okul bitince o gizlediğimiz tohumu sevmeye devam etmiş isen,
Toprağı delip filizlenecektir ...
Sabrı sevmiş isen, bu süre zarfında bil ki
Bu Vedud tecellisi sevgidir...
Ama sabırı tanımıyorsa hissettiklerin, git dedim karşımdan...yalan söyleme!...
Sevgi değil hissettiklerin,
Nefsinin önce seni, sonra sevdiğini sandığını aladatmasıdır.........................................

....................


Kervancı aldı götürdü Leylasını sonra öğrencimin...
Tüm Leylaların kervancısı gibi...
Sonra geldi , hani hocam,Leylam nerde?..
Sevgim sabırı sevdi ve ben kaç yıldır sabrettim...
Yeşermedi mi fidanım?...
Artık yetmez mi!...

Ben önüme eğdim bu kez başımı ...
Sevgin o kadar büyükmüş ki dedim,kervancının kulağına gitmiş, şimdi de o seni sınıyor...
Fidanı ağaç olmuş ,dallarını yere eğmişti.....
Sevgiden geçmişti tüm sınıfları, diplomasını aldığı gün...
O gitti peşinden ağaç daha büyüdü...
Şimdi O ağacın altında gölgeleniyorlar,
Gözleri onun gözlerine benzeyen çok az öğrenci,
Ve kervancılardan habersiz Leylaları...

............................