Sen bu şehirden gittiğin günden beri,
farkettirmeden damla damla eridim gidişine,
yavaş yavaş sinsice vurdu sırtımdan acın,
düğümlendi hayat,
yarım yamalak hayallerimi sürdüm kanayan yaralarıma,
doğmamış çocuklarımızın sesleriyle avuttum kendimi,
biraz da olsa acım hafiflesin diye yüreğimin,
yalnızlığın sustuğu zamanlarda bile,
sana sustum hep,
ve sonra avazım çıktığı kadar sensizlik kustum,
ya sonum olacaktın çünkü yada sonum,
ayağı kaydı hayallerimin ,
sensizliğin uçurumlarında parçalandı yüreğim anlıyor musun.
Sen bu şehirden gittiğin günden beri,
kimse anlamıyor beni,
gitti de ne oldu diyorlar ardından,
giden gitti tamam ya yarınlarım diyorum,
doğacak çocuklarım diyorum,anlamıyorlar,
anlayın artık,
kırık hayallerim var,
yıkılmış düşlerimden kalan yaralarım,
yalnızım yani anlıyor musun...
Sen bu şehirden gittiğin gün,
ne baharın gölgesi nede yazın sıcaklığı çaldı kapımı,
mevsimlerden hep kış,
soğuk gecelerde seni aradım,
inadıma kahkaha atan şehrin dar sokaklarında,
ismi tarafından terkedilmiş bir şehir bırakdın ardından,
ne izini bulabildim,ne hayallerinden bir parça,
meğer kendinle götürmüşsün bu şehri,
öyle karanlık,
öyle hüzünlü,
etraf feryad figan ardından anlıyor musun.
Sen bu şehirden gittiğin günden beri,
darmadağınım,
bir matem havası sardı bu şehri,
hüzünler damla damla yağıyor zifiri karanlık gecelere,
sahte fallara kurban ettiğimiz papatyalar küskün,
şehir küs,
aldı bizi içine gömdü karanlıklarda,
sona erdi benim aşka dair umutlarım,
artık sadece yalnızım anlıyor musun...
Sen bu şehirden gittiğin günden beri,
yana yakıla dualarım oldun hep,
bir gün ansızın çarparken omuzlarına,
dönüp özür dilediğim kişi sen olsan,
dilenirken bir avuç aşkı,
elimi tutan sen ol en üşüyen gecelerimde,
neyse susmalıyım,
ama sen yinede,
dön/sen,
gel/sen,
sev/sen olmaz mı ?

Erkan Ipek