bazen kaybedersin kendini içsel yolculuklarında

Bazen başını koyacak bir yer bulamazsında

ve hep gelir gelir aynı yere toslarsın

kimsenin bilmediği, içindeki o hep aynı yere.

kabullenmediğin yok saydığın. hep o aynı yerdir

bazen küfürler yağdırırsın da, sana çare değildir,

bana hiç olmadığı kadar...

ya kendinsindir yada kendin gibi bildiğin bir yerdir.

sanki az önce orda uyanmışsındır, hala yüzünde izi kalmıştır ya...

hep o izi taşımak ne büyük bir heyecandır..!

o izden tanırım ya ben kendimi, o giderse bilirim sen de gideceksin der gibi

o giderse bilirim ben de kaybedeceğim kendimi çıkmaz sokaklarda.

kendimi kaybetmekten hiç korkmadım ki, yeniden nasıl bulurum ben seni ...

izleri taşımak yük değil, olmadı ki hiç.

belki bir gün diyorum, belki bir gün!

kimbilir seni kaybettiğim o kapıların ardında

bulacağım ikimizi.

en suskun anlarımda biriktirdim izleri, en yorgun zamanlarımızdan kalma

fısıltılarda aranan yollar gibiydik.

kapımın ziline

bir el ha uzandı ha uzanacak !



İşte hep bu mesafedeyim ben sana,



hep bu yürek çarpıntısında

sen söyleme sakın

bozulmasın bu büyüler.



bir rüyanın karesinde buluşuyoruz belki de çoğu zaman

bu beklemelerime şükrediyorum da

ya olmasaydı bu beklemeler diyorum , ya olmasaydı...!

biz olamayacaktık, ama bak, bak işte..!

şimdi birbirimize sürgünler gibi sürülüyoruz.

hep aynı sürgünlerde, birleşiyoruz!


NurşenYıldız