Yalnızsın bir akşamüstü
yapayalnız.
Korku karanlığının yalnızlığına bürünmüş
yüreğin belki de
bir akşamüstü,
yıldızlar gibi titreşmekte
umut dolu, sevgi dolu,
nefret, yasak ve
heyecan dolu belki de.
Yüreğini ortaya koyabilmek
ne güzel.

Sabahın erken ışıklarında,
dört bir yanı sarmış
çiğ taneleri altında
gözlerini gökyüzüne açmak
ne güzelmiş,
ne güzel.

Ağlamayı bilmek sevdiğine,
ağlamayı bilmek
geceleyin gülen yıldızlara,
yokluğuna,
varlığına, her şeyine
ne güzel.

Bazan
bir sen kalırsın
bir de ben karanlığın ortasında
yapayalnız,
düşler yapayalnız,
ağlarsın geçmiş, gelecek günlere,
ağlarsın yalnızlığına.

Bazan
ağlamaklı gözlerin düşer ellerime,
bir başak tanesi haykırır
uzanır gökyüzüne.
Ay ışığı yorgun,
umutlar yorgun yılların etkisiyle,
alabildiğine.

Sakın korkma,
korkma sakın
karanlıklardan gelen sessiz çığlıktan,
belki bir nefret,
belki bir öfke olmuş
gözünden yuvarlanmak üzere olan
bir damla yaştan,
geçmiş güzel günlerinden
gelecek günlere yolculuktan
korkma.

Korkma
yine bir meltem rüzgarı
esecek sana bir gün,
belki yeşil bir rüzgar,
belki üşütürcesine,
bir melodi kulaklarında aşka dair,
dostluğa dair.

Yalnızlıklar düşün,
baharlar düşün yapayalnız kalmadığımız,
aydınlık geceleri düşün.
Kara kışları düşün
yüreklerimizdeki kor ateşin ısıttığı,
kara kışları.
İnsanı umutlandırıyor
değil mi?
Düşünmek,
düşünebilmek bile.

Sen
dertlerinin ve düşlerinin denizinde
kaybolmak yerine
denizlerin dibindeki güzelliği
yaşamaya bak.
Bak işte
kır çiçekleri güneşe dönmüş,
yavrusuna koşmakta bir yaralı kuş,
yıldızlar ölgün ışımakta gökyüzünde.

Sen ey ahu gözlü dilber,
bir fırtına misali
karanlıklardan sıyrıldın,
geldin süzülerek yalnızlığınla
yalnızlığıma.
Yaklaştık, yalnızlıklaştık apansız.

Sen kara bulutlar üstünde
aydınlık,
beyaz bir güvercinsin.
Sen avuçlarımda
bir tutam ıslak kum
sırılsıklam sevgimden,
sırılsıklam gözyaşlarımla.
Sen varlık,
sen yokluk,
sen her şey.

Sormak geliyor insanın içinden,
şarkıların hicaz bir melodide sorduğu,
sevgiden yorgun bir yüreğin dediği gibi
"Daha önceleri neredeydiniz ?"